"Ik wil hier niet zijn. Maar het moet."

Met deze woorden opende ik de ronde tafel gister, waar we op de Amsterdamse Zuidas met een diverse groep vrouwen spraken over de groeiende gender gap in Nederland. En vooral: wat we eraan kunnen doen. Want het is tijd.

Er borrelt iets in mij. Ongrijpbaar, maar aanwezig. Een gevoel dat is ontstaan en gevoed gedurende mijn hele leven. Op grote en kleinere momenten. En het wordt steeds luider. Het dreunt door in iedere vezel van mijn lijf. Ik kan het niet langer negeren. Ik moét hier iets mee. Er moét iets gebeuren.

Het is de afgelopen jaren langzaam gevoed. Bij iedere krantenkop, bij ieder artikel. Jaar in, jaar uit. Ik maakte me druk. Scheef eens een blog. Voerde discussies: aan de keukentafel, in de kroeg, op de werkvloer. Maar daar bleef het bij. Want wat iedere keer volgde was de gedachte: wie ben ík? Wat kan ík nou in hemelsnaam doen om écht iets te veranderen?

Er zijn toch organisaties en programma’s hiervoor? Er zijn hele studies beschikbaar over gender, vo

oroordelen, stereotyperingen en over het belang van diversiteit. Er zijn emancipatiedebatten. Boeken vol geschreven. Voorbeelden uit, ik noem maar iets, Finland. We hebben diversity managers. Een manifest hier, een vrouwenquotum daar. En toch, en toch. Gaat het nog minstens 100 jaar duren voordat het gat is gedicht, blijkt uit de meest recente cijfers. Minstens. Het lijkt mij zelfs nog een positieve schatting. 

100 jaar? No way!

Mijn dochter is zes. Dat betekent dat ook zij nog gaat aanlopen tegen deze ongelijkheid. Dat zij minder gaat verdienen en meer onbetaald werk gaat doen dan haar mannelijke leeftijdsgenoten. Dat ze te maken gaat krijgen met diep ingesleten rolpatronen. Dat ze leert dat het ‘a men’s world’ is, waarin je je maar beter zo goed mogelijk kunt aanpassen.

En daar pas ik voor.

100 jaar? No way.

Laten we er tien van maken. Maximaal. De beuk in dat glazen plafond en de dweil over die plakkende vloer. Genoeg wetenschappelijk gewauwel over het belang van diversiteit. Zolang we vasthouden aan de dominante masculiene cultuur waarin het feminiene ondergewaardeerd en onderbenut is, is fundamentele verandering onmogelijk. De theorie snapt iedereen. Het gaat om de praktijk.

Of, zoals Esther Perel zegt: “Feminine skills: people love to idealize them in principle but disregard them in reality”

De wereld schreeuwt om feminiene waarden. Mannen, vrouwen, bedrijven, culturen: de balans is ver te zoeken.

We gaan beginnen. Tien jaar. Dan is mijn dochter 16. Tegen die tijd ga ik mij druk maken over eerste liefdes en kapotte brommers. Maar zéker niet over de positie van meisjes en vrouwen in Nederland.

Het roer moet om. Het roer gáát om. Er is beweging. 2020 wordt het jaar van de versnelling.

We gaan beginnen.